Beste mensen die dit lezen. Samen met mijn Turkse vriend heb ik besloten om naar Syrië te gaan om daar de vluchtelingenkampen te bezoeken en mensen blij te maken met primaire levensbehoeften en cadeaus.
Niemand wilt er aan denken: je eigen familie, bezittingen, vrienden achterlaten om te ontsnappen van de dood. Daar sta je dan, in een wildvreemd land met alleen de helft van je gezin in een tentje van 6m2. Verschrikkelijk! Je ziet kinderen met een zelf ontworpen waterpistool, de glimlach op hun gezichten zijn een moment van liefde en vrede. Even alles vergeten.. zucht! Ik heb een turkse vriend die elk jaar naar z'n familie in het oosten op bezoek gaat. En na veel overleg hebben we het besloten: Ik ga met hem over de grens naar Syrië om daar de mensen te helpen. Met plezier zoek ik het risico op, angst speelt geen rol bij mij. Elk mens die ik kan helpen, geeft mij een gevoel wat onbeschrijflijk is. Ik kan de wereld niet in mijn 1tje redden. Maar ik kan wel een start maken(alle updates komen hier te staan)