ik ga loslopen

Mijn naam is Anthony Veenman. Ik wil graag mijn verhaal vertellen om zoveel (halfbloedjes) mogelijk mensen (jongeren) te inspireren en te motiveren. 

Anthony koos na zijn VWO-opleiding ervoor om te studeren in Amsterdam, wonend in Barendrecht is dat een kleine 100 minuten reizen met het OV. Opzicht best te doen, de opleiding en de mensen van de opleiding maakten heel veel goed. Kortom, hij had het naar zijn zin en was op weg naar zijn propedeuse.

Helaas kreeg Anthony op zaterdagavond 17 maart 2018 een beroerte, diezelfde avond zou hij eigenlijk naar een verjaardag in de kroeg (een feestje) gaan samen met mijn nieuwe vriendin uit Amsterdam, ook zou zij voor het eerst blijven slapen. De beroerte kwam dus op een heel ongelukkig moment, hierdoor kwam hij terecht in het Erasmus MC en heeft hij gerevalideerd in Rijndam en het Daan Theeuwes Centrum in Woerden. Nu heeft hij nog steeds fysiotherapie in Rotterdam en vervolgt hij met succes zijn opleiding Europese Studies aan de Universiteit van Amsterdam. 

Daar lag ik dan, net wakker en bij zinnen en geen flauw idee waar ik was. Later wist ik pas dat ik in het ziekenhuis was opgenomen na het hebben gehad van een hersenstam infarct. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn haren werden geknipt bij de kapper in het Erasmus MC en ik werd geholpen door de broeder in de nacht, broeder Hugo. Mijn geheugen begon pas weer echt te werken rond Koningsdag 2018, zo rond 27 april. 

Mijn ‘bezoekje’ aan het ziekenhuis duurde tot 30 april, op deze doordeweekse dag maakte ik de langverwachte transfer naar het beste revalidatiecentrum in Zuid-Holland, Rijndam. De eerste dagen waren verre van makkelijk, opeens zat ik vast in een rolstoel met geen enkele kans om daar binnen 6 weken permanent afscheid van te nemen. Gelukkig was het leven naast de therapieën best te doen, mede dankzij de aardige verpleging. Ik kan mij nog goed herinneren dat mijn slaap-waakritme omgegooid was en in de nacht klaarwakker was, samen met de broeder van de nacht, Robbert, keken we samen een paar afleveringen van de welbekende Amerikaanse serie South Park.

Daarnaast was het zuster Lydia  die er deels voor zorgde dat ik elke dag op tijd was voor het ontbijt door mij elke ochtend wakker te maken met een slagzin, het zal iets van ‘goeiemorgen zonder zorgen’ zijn geweest. Daarbij voelde het voor mij alsof ik in een soort realityprogramma zat, er werd een camera op mijn kamertje geïnstalleerd, broeder Ron en broeder Ayman namen de ingewikkelde taak op zich. Best druk had de verpleging het met de jonge nieuwe opname, gelukkig was hij voor Feyenoord en was het helpen nooit een probleem. 

Mijn tijd in Rijndam, op de tweede tussen de ‘jongeren’ kwam na 5.5 maanden ten einde. Veel steun heb ik hierbij gehad via familie en vrienden en des te meer van andere revalidanten en hun familie en vrienden. Met genoegen denk ik terug aan een rolstoelrace die ik had met Imani, een dochter van een andere revalidant, Tony. Zij waren van Surinaamse komaf en ik voelde mij meteen geaccepteerd door de familie en vrienden van Tony. Daarnaast werd ik hele goede vrienden met Micheal, Micheal Verbeek. Deze wat oudere man was ook opgenomen in Rijndam en het problemen met zijn gehoor, dus op de afdeling hoorde men ons beide wellis schreeuwen, aangezien ik geen controle had over mijn volume. Zijn vrouw Lucia, kwam vaak op bezoek en heeft mij getrakteerd op een lekker magnum-ijsje. Tenslotte kan ik mij mister Harley nog goed herinneren. Arnold kreeg die bijnaam omdat hij altijd een Harley Davidson als motor heeft gehad en ervan droomde om later er weer de hort op mee te gaan. 

Nu mijn tijd in Rijndam bijna ten einde kwam moest er worden gekeken naar mijn volgende bestemming. Er werd met timmermansogen gekeken naar een traject waarin ik voor een periode begeleid moest gaan wonen, in een zorgflat op 6-hoog. De toekomstplannen die ik had kwamen hierdoor in een lastig parket, ik zou volgens mijn vader moeilijk uit het begeleid wonen-traject komen en niet meer kunnen studeren. Niet meer studeren. Dat vertelde de dienstdoende revalidatiearts ook al. Gelukkig kon ik na een spannende assessment dag verder revalideren bij het nieuwe revalidatiecentrum, het Daan Theeuwes Centrum in Woerden, tussen Gouda en Utrecht in.

Vanaf 5 oktober 2018 begon deze nieuwe periode voor mij, voor Ant. Verder revalideren bij het ‘DTC’ betekende niet alleen nieuwe therapeuten, maar ook een nieuwe omgeving, nieuwe mede revalidanten van rond de 20-25 jaar en een nieuwe soort therapie naast de bekende ergotherapie en fysiotherapie, ik kreeg heel veel cognitieve therapie. In andere woorden, alles werd in staat gesteld om mij een weldenkend lid van de Nederlandse samenleving te maken en mij klaar te stomen voor mijn nieuwe deelname aan de maatschappij. 

Cognitief gezien ging alles op z’n rolletjes. Anthony kon weer studieboeken lezen en er werd heel veel aandacht besteed aan plannen. De toekomst, daar werd op ingespeeld, de toekomst. Het jammere van het revalideren was de moeizame fysiotherapie uurtjes, omdat ik bij het lopen mijn knie wel heel erg overstekte en deze steeds in hyperextensie kwam kreeg ik aangepaste schoenen aangemeten door het Rotterdams bedrijf, Penders voetzorg. Deze schoenen geven mij meer stabiliteit en regelmaat dan mijn sneakers van Adidas of Nike. Dus het lopen was een moeilijk verhaal, wel een verhaal met een mooi einde zal blijken. 

Belangrijk naast de intensieve, 45 minuten durende therapiesessies waren de sfeermakers onder de revalidanten. De rqevalidant Rik Weers uit Amsterdam is zo’n persoon, zijn gelach en gebrul zijn onmisbaar geworden in het Daan Theeuwes Centrum, op de poli en in de kliniek. Daarnaast zijn Davy en Mark revalidanten waar ‘u’ tegen gezegd mag worden. Vooral voor Mark. Deze goeie jongen kreeg op 16-jarige leeftijd een eenzijdig auto-ongeluk waardoor hij zwaar hersenletsel opliep. Nog steeds heeft hij misschien een moeilijke tijd, wel zijn trucks en vrachtwagens voor hem onmisbaar. 

Het revalideren in het ‘DTC’ hield op voor Anthony op 18 juli 2019, een kleine 10 maanden na het begin op 5 oktober 2018. Deze periode werd afgesloten met heel veel tranen, van Anthony, familie, vrienden en ook therapeuten. Zo’n rqevalidant als Anthony hadden zij nog nooit meegemaakt. Iemand die het licht blijft zien terwijl hij omringd is door een duisternis die geen einde kent. Het ‘DTC’ bracht het liefste wat Anthony wilde weer terug in zijn leven, studeren. Hij zou in studiejaar 2019/2020 weer beginnen aan de Universiteit van Amsterdam (UvA) en zou dezelfde studie doen als waarmee hij begonnen was. Alles waar Anthony in zijn leven mee begint maakt hij ook af(Of er moet iets raars gebeuren). Aan het einde van mijn revalidatie kon ik weer thuiswonen, mijn studie voortzetten en weer lopen (al dan wel met wat hulp en ondersteuning en aangepaste schoenen)

Eenmaal permanent thuis, in zijn ouderlijk huis was er nog steeds fysiotherapie bij ’t Oude Dorp en ging ik naar de sportschool in Barendrecht, Aad van Loon sport of hij gaat naar Brooklyn Gym in Rotterdam.. Alles met behulp van een aankoppel-fiets, een armfiets die vast kan worden gemaakt aan de rolstoel. Anthony’s week ziet er als volgt uit: Maandag en Dinsdag gaat hij trainen in Rotterdam. Op woensdag haalt hij kibbeling bij de visboer Degens, op donderdag haalt hij een Surinaams broodje bij Marly’s voor het gemeentehuis en op vrijdag gaat hij weer sporten. Op zaterdag sport Anthony ook, dit keer bij Aad van Loon, op zaterdag werkt er namelijk een hele aardige jongeman, Eric. En als laatste gaat Anthony als hij zin heeft naar de kerk in Rotterdam, Redemption Church geheten.