Daar zat ik dan. In een vliegtuig vol TenneTers op weg naar Boekarest. Ruim zes maanden na de start van het Committed Power trainingsprogramma van TenneT met als einddoel, voor mij, de halve marathon. Een kleine acht weken nadat ik de sponsoractie voor Stichting Stophersentumoren, die ik aan dit einddoel koppelde, online gooide.
Na wat opstartproblemen vanwege een technische storing aan het vliegtuig, vlogen we dan omstreeks 10.00 uur weg, een half uur later dan gepland, met zo'n tweeëneenhalf uur vliegen te gaan. Een mooi moment om mijn vriendje Macbook er eens bij te pakken en eindelijk eens een start te maken met het blog dat ik vanaf het begin van mijn actie wilde gaan bijhouden maar wat er door tijdgebrek telkens bij in schoot. Dus dan maar even een samenvoeging van mooie ervaringen, blessureleed en de grootse ideeën die gaandeweg ontstaan zijn.
Sinds ik (eigenlijk vorig jaar pas) begon met hardlopen, was daar telkens al het idee om 'eens na te denken over' het op een of andere manier koppelen van mijn hardloopactiviteiten aan een goed doel. Vanuit persoonlijke ervaring, die voor velen van jullie inmiddels wel duidelijk is, zou dit doel uiteraard Stichting Stophersentumoren moeten worden. Een hele tijd is het niet meer dan zo'n gevalletje 'moet ik eens iets mee gaan doen' gebleven. Totdat ik via Martijn hoorde van het Committed Power trainingsprogramma van TenneT. Met dit mooie trainingsprogramma meedoen en toewerken naar een halve marathon, dat leek me heel erg gaaf. Om als 'kleef-aan-TenneTer' mee te kunnen doen, moest Martijn natuurlijk zelf wel ook deelnemen. Jullie begrijpen dat hij zichzelf onder lichte dwang heeft moeten aanmelden… ;) (waarvoor dank schat).
Met het aanmelden voor het Committed Power programma, werd het voor mij ook duidelijk dat dit dan maar eens het doel moest worden waar ik een sponsoractie aan zou gaan verbinden. Zes maanden te gaan, dus zeeën van tijd iets op zetten. Tja…en het idee van zeeën van tijd is dan bij mij meestal een beetje het probleem. Elke keer weer van die 'dit weekend ga ik er echt eens voor zitten' momenten die vervolgens weer doorgeschoven werden naar het weekend daarop, overmorgen, aanstaande woensdag enzovoorts. Een vol hoofd qua werk en het vooruitzicht dat het schrijven van de 'wervingstekst' voor mijn sponsoractie waarschijnlijk een nogal emotionele trip down memory lane zouden gaan worden, hielpen daar niet echt bij.
En zo werd het april…mei…juni…en juli en voelde ik de tijd langzaamaan een wat dringendere factor worden. Dus toen ik in augustus twee weken vakantie had, kon ik niet anders dan mijzelf eindelijk eens aan het werk zetten en er er echt eens voor gaan zitten. M'n zinnen er eenmaal op gezet, ging het schrijven eigenlijk als vanzelf, hoe groot de trip down memory lane ook was. Voordat ik mijn actie flink kon gaan 'spammen' restte mij nog het online zetten én het vaststellen van een streefbedrag, iets dat ik lastig vond. Wat was reëel? Hoe groot is mijn netwerk? De onzekerheid over of mensen uit je netwerk daadwerkelijk wel gaan doneren…
Uiteraard was ik gedreven om zoveel mogelijk 'binnen te halen', maar wilde het bedrag natuurlijk niet zo hoog zetten dat die mooie cirkeldiagram straks niet gevuld zou zijn. Staat zo sneu ;)
Uiteindelijk besloot ik, heel moedig doch met enig bescheiden gegiechel, dat ik het bedrag wel op €1000,- durfde te zetten en ging mijn actie op woensdagavond 15 augustus online. Gelijk die avond nog kwamen de eerste twee donaties al binnen! Na wat opstartproblemen met een link die niet leek te werken, kon ik donderdagochtend dan pas echt goed beginnen met het uitzetten van mijn actie. Een tweet is snel gestuurd evenals een post op Facebook, de geplande mailbommetjes moesten nog even wachten aangezien dat wat meer tijd zou gaan kosten. Vol verwondering en ontroering zag ik ook die ochtend al direct de donaties binnenkomen. Donaties ook van mensen die ik in real life niet eens ken, maar waar ik via Twitter veel contact mee heb. Hoe ongelooflijk bijzonder!
Vanaf dat moment ging het hard met mijn sponsoractie. Donaties vanuit allerlei hoeken; van mensen uit mijn directe omgeving, mensen wat verder weg, mensen die ik zelf niet eens ken maar via-via op de hoogte waren gebracht en zelfs ook mensen waarvan ik geen enkel via-via lijntje meer heb kunnen traceren of die anoniem gedoneerd hebben. De e-mailmeldingen "Je hebt een nieuwe donatie ontvangen" bleven in elk geval maar binnenstromen. Evenals de waan-zin-nig lieve reacties, de moeite van mensen om mijn actie te delen en de, vaak creatieve, ideeën.
Iets meer dan een week nadat mijn actie online ging, werd op de ochtend van vrijdag 24 augustus het streefbedrag gewoon al behaald! De blijdschap groot uiteraard. De motivatie om nog meer voor elkaar te krijgen voor Stichting Stophersentumoren zo mogelijk nog groter!
Tussen alle drukte door werd er natuurlijk hard getraind om die kilometers in Boekarest überhaupt te kunnen gaan maken. De 10 km waar ik inmiddels op beland was sinds vorig jaar was heel aardig, maar daarmee was ik er natuurlijk nog lang niet. Maar hé, ook hier: zeeën van tijd, dus met de gedegen aanpak van het CommittedPower programma en het volgen van de trainingsschema's zou dat helemaal goed komen. Behalve eens wat gerichter en volgens een leidraad te trainen, dwongen deze trainingsschema dit altijd maar doordenderende rammetje, hoe frustrerend soms ook, om hier en daar gas terug te nemen zodat het er allemaal heel erg verantwoord aan toe ging ;)
Desondanks ging het trainen vanaf de zomer niet bepaald meer van een leien dakje. Een onbehandelde kuitblessure van eerder dit jaar begon steeds meer op te spelen. Hierdoor kon ik niet anders dan sommige trainingen overslaan, aanpassen, terug stappen in de schema's et cetera waardoor het trainen allemaal erg rommelig werd. Daar waar ik inmiddels moest werken aan het wekelijks uitbreiden van mijn kilometers, liep ik gedurende de zomermaanden eigenlijk alleen maar korte rondjes en bleef ik hierdoor hangen op duurlopen tussen de 10 en 13 kilometer. De fysio leek ook niet direct wonderen te kunnen verrichten, heel raar… ;)
Maar met zijn behandelingen ging het langzaamaan wel beter.
Desalniettemin was de progressie ver te zoeken en eind augustus had ik nog geen enkele duurloop langer dan 13km gelopen. De stress begon toe te slaan, nog maar zes weken om van 13 naar 20 kilometer te komen! Of liever gezegd: vijf weken, gezien het feit dat ik de laatste week eigenlijk rust moest houden….
Gelukkig lukte het mij om het parcours (zo'n 6.5km) van de laatste centrale training van CommittedPower in Lunteren begin september zowaar drie keer te lopen, waarmee ik de halve marathonafstand op zo'n 600 meter na aangetikt had. Wat een lekker gevoel zo'n mooie opsteker!
Deze heerlijke opsteker werd uiteraard gevolgd door een dramatische training van 10 Engelse mijl (16,1 km) tijdens de Bridge to Bridge, een hardloopevenement hier in Arnhem de week erop. Dezelfde route een week later ging ietwat beter, maar nog steeds erg moeizaam en m'n tempo was drastisch onder m'n normale niveau. Als klap op de vuurpijl kreeg ik na een korte training van 6,5 km negen dagen voor het Boekarestavontuur enorm last van mijn knie. Zo lang ik niet bewoog en hem in gebogen toestand hield, ging het allemaal wel, maar al het andere leverde onbeschrijflijke pijn op. Paniek alom! Twee dagen later was de pijn wonderlijk genoeg even abrupt weer verdwenen als hij was opgekomen en had de fysio er een heel aannemelijk verklaring voor: 'gewoon' even een pees die klemgezeten had achter m'n kuitbeen. Oftewel: geen heuse blessure en good to go! ☺
Ondanks dat ik eigenlijk niet meer van plan geweest was nog trainingen te lopen zo kort op Het Grote Avontuur, stuurde de fysio mij toch echt nog even de weg op om te kijken of het allemaal weer goed ging nu. Bibberend van de spanning die week dus toch nog twee trainingen ingepland….en oh wat gingen die lekker! En wat was ik dus blij eens niet m'n eigenwijze zelf te zijn geweest en naar de beste man te hebben geluisterd…
All ready to go!
Dus…tijd voor Het Grote Avontuur waar we zes maanden naartoe gewerkt hadden! Aan de sfeer die er ontstaat als je zo'n grote club loopmaatjes bij elkaar zet en onze heerlijke viersterrenbedden in het Boekarest Novotel zou het in elk geval niet liggen…De ENORME lading aan meeleven via Twitter, Facebook en Whatsapp verhoogde de feestvreugde alleen maar. Een gezellige en lichte training door het park op zaterdagmiddag, met een klein clubje van de in totaal 220 deelnemers van TenneT, droeg ook lekker bij aan de bruisende energie en het enthousiasme. En ach, die vermoeidheid van die vier uurtjes slaap voor ons vroege vertrek op zaterdagochtend zou ik 's avonds wel weer wegslapen in dat heerlijke bed. Los van dus wat moe en wat gezonde spanning voelde ik me lekker en ik had er zin en vertrouwen in!
"Wat een mooie dag is morgen nu al! Dank zover al voor alle steun, lieve woorden en uiteraard alle donaties voor @stophersentumor!"
en
"Ik ga nu lekker slapen, goed uitrusten om morgen te knallen. Voor m'n mamsje. Omdat ik dat kan. Omdat opgeven geen optie is. Slaap lekker!"
twitterde ik dan ook toen ik braaf om 23.00 op bed lag, klaar voor een briljante nachtrust ☺
Die briljante nachtrust bleef enigszins uit. Compleet opgedraaid en stuiterend lag ik tot een uur of een naar het plafond te staren, om vervolgens af en aan muizenslaapjes te doen totdat om 6.30 uur mijn phone wekker enthousiast en toepasselijk "Oh what a beautiful day. I wanna go outside and play" begon te zingen ("Make my day" van C-mon&Kypski). Ondanks dat ik dus redelijk gesloopt opstond, voelde ik mij nog steeds goed en was ik wonderbaarlijk rustig. Ik zag een tweet voorbij komen van een van onze trainers: "Gespannen gezichten aan het ontbijt hier @boekarest", terwijl ik mij in mijn renpak aan het hijsen was en dacht nog heel moedig "Ha! Dat valt hier best mee!".
Op weg naar beneden voor een goed rennersontbijt begonnen de zenuwen te komen. Niks aan de hand, hoort erbij….gezonde spanning en adrenaline en zo… Bij het ontbijtbuffet begon ik rusteloos heen en weer te drentelen, spontaan niet meer wetende wat ik zou willen eten… Toen ik even later met een volgestapeld bordje de ontbijtzaal inliep, de beschreven tweet tot leven zag komen door om mij heen te kijken en er vervolgens door een collega van Martijn geroepen werd "zo Merit, lekker zenuwachtig?" gingen de sluizen een heel stuk verder open en zat ik, wederom stuiterend, m'n ontbijt naar binnen te schuiven.
Om 8.15 vertrokken we dan, een lange stoet van 220 TenneT-runners in hun blauw/groen/witte renoutfits, aan de wandeling door de mooie brede lanen van Boekarest op weg naar de start. Aangezien het parcours ons langs het hotel zou voeren, was het dus tevens gelijk een stukje parcoursverkenning. Twitterend en facebookend met alle geweldige support vanuit Nederland volgde ik de menigte, inmiddels zo zenuwachtig dat ik er misselijk van was. Elk ander hardloopevenement ben ik ook wel gespannen, je wilt graag lekker lopen, pijnvrij de finish halen, een mooie tijd neerzetten etc. Voor dit avontuur had ik grootse visioenen van toptijden al enige tijd geleden losgelaten, de finish halen was het enige doel. Bij elke andere run zou ik wellicht, als het dan écht niet zou gaan, onderweg heel misschien besluiten om uit stappen. Maar deze run waar ik zo lang naar toe gewerkt had, waar zoveel mensen zo enorm bij meeleefden, aan bijgedragen hadden met donaties…deze run voor haar…op haar sterfdag…die moest en zou ik natuurlijk uitlopen! Zoals ik al getwitterd had: opgeven was geen optie. Geen enkele. En dat maakte de druk hoog.
Vlak voordat de hele TenneT-groep zich naar de startvakken begaf, was Martijn even gaan warmlopen aangezien we daarvoor hadden moeten kiezen tussen de rij voor de toiletten en meedoen aan de warming up en we voor het eerste gekozen hadden. Daardoor was ik hem kwijt toen we richting de startvakken gingen. Sms'end stond ik in het startvak, terwijl hij mij probeerde te bellen, maar in alle rumoer kon ik hem totaal niet verstaan. "Ik sta naast Sytze, zoek Sytze!" riep ik in mijn telefoon. Nog een keer dezelfde mededeling via sms dan maar, voor de zekerheid. Sytze is een van onze trainers. En bovenal: erg lang ☺
Op zich hadden we niet het plan samen te lopen. Ondanks dat ik regelmatiger loop, haal ik bij lange na nog niet het tempo dat Martijn gewoon zo even uit z'n mouw…ehm…benen schut. Maar samen starten was toch wel zo leuk. Ik hield ongeduldig de tijd in de gaten terwijl ik door het startvak tuurde. Hoorde het aftellen voor het startschot…maar zag nog Martijn nog nergens opduiken. De menigte om mij heen begon langzaam in beweging te komen en ik werd meegevoerd richting de start…Jammer, maar niks meer aan te doen. Dan maar een 'good luck' in gedachten…
Nog steeds misselijk van de spanning en met lood in m'n anders zo fijne hardloopvriendjes met knalroze veters begon ik aan Het Grote Avontuur; mijn eerste halve marathon, voor m'n mamsje.
Glurend op mijn Garmin zag ik dat het herhalend tegen mezelf repeteren van de woorden "rustig starten" niet bepaald het effect hadden gehad dat ik voor ogen gehad had toen ik met het repeteren van die woorden begon. Veel te hard van start de eerste 2 tot 3 km. Gelijk ook kleine klimmetjes omhoog, dus extra impact. Toen ik ergens tussen de eerste en tweede kilometer een pace van 4.zoveelveertig voorbij zag komen, probeerde ik mijzelf streng tot de orde te roepen. Ik was me er maar al te bewust van dat ik mezelf moest beteugelen, want op dit tempo was het halen van de finish sowieso gedoemd te gaan mislukken. Zeker gezien de weersverwachtingen. M'n tempo verlagen als ik eenmaal te hard gaan vind ik erg lastig, tenzij ik niet meer kan natuurlijk ;)
Toch lukte het langzaamaan om m'n tempo weer wat te verlagen. Desondanks had ik het de eerste 6,5km erg zwaar. De misselijkheid begon gelukkig weg te zakken, maar m'n gevoelige kuit was ineens weer aanwezig en sowieso waren m'n benen traag en zwaar en ik had m'n ademhaling totaal niet onder controle. Op een kilometer of vijf kwam Martijn mij gepasseerd, lichtvoetig en opgewekt, me een blij "Hi Honey, hoe gaat het?" toeroepend. Mopperend en enigszins wanhopig mompelde ik het een en ander tegen hem, om hem vervolgens door te laten lopen met de gedachte "Laat het hem in godsnaam lekkerder afgaan". De volgende 1,5 km heb ik mijzelf nog eens streng toegesproken, want het vooruitzicht van 21.0975 km van dit soort onzin en knokken zag ik niet zo zitten.
Dat bleek te werken en vanaf 6.5km voelde ik hoe het langzaamaan beter ging. M'n korte beentjes leken nu opgewarmd en losser te zijn en ik had mijn ademhaling weer redelijk onder controle. Yesssss!
Deze verbetering werd nog extra ondersteund door een clubje gezellige trommelaars langs de weg en…de route die de hoek omging richting het grote stadion waar we een rondje omheen gingen. Daar, op zo'n 7,5km kreeg ik mijn vleugeltjes definitief terug en begon ik aan ruim 10km heerlijk lopen. Wat was dit genieten! De mooie brede lanen, de sfeer, de zon op m'n bolletje, lekker lopen. Dit was hoe het moest zijn ☺
Ik herinner mij nog goed het moment ergens halverwege 16km, toen ik mij realiseerde dat ik het waarschijnlijk gewoon echt ging redden. Die laatste 5km gingen nu wel lukken, met haar in gedachten. De volgende 2km fladderde ik dan ook nog heerlijk, stevig en euforisch verder. En toen stond de teller op 18km…nog maar 3km te gaan! En ineens voelde ik langzaamaan het gemak wegvloeien. De volle zon op dit stuk, de ein-de-lo-ze weg langs het water waarvan elke loper zich realiseerde dat je datzelfde stuk aan de overkant van het water weer terug moest, m'n benen die niet meer wilden. Ik was niet meer vooruit te branden. De diverse loopmaatjes op het parcours die overgingen op wandelen hielpen ook niet echt. Regelmatig stond ik deze laatste 3km op het punt om hun voorbeeld te volgen, "zal ik even, een klein stukje?" schoot er dan door mijn hoofd. De enige, maar dan ook de enige reden dat ik daar toch, bij elke keer dat deze gedachte in mij opkwam, niet aan toegegeven heb, was de belofte aan mijzelf dat opgeven geen optie was. Ik moest en zou hier doorheen bikkelen, voor haar. De gedachte "Voor jou mamsje", herinnerde mij er elke keer weer aan dat ik zou blijven rennen tot ik over de finish zou komen. Of anders, als ik dat niet ging redden, totdat ik erbij neer zou vallen natuurlijk ;)
De laatste bocht, dit was de straat van de finish. Het waren nog maar zo'n 400 meters die afgelegd moesten worden. De laatste 400 meter, ik kon niet meer. Elke spier in m'n benen protesteerde, wilde dat ik stopte. Het "voor jou, mamsje" bleef hard nodig, ook die laatste paar honderd meter. In een waas zag en hoorde ik Martijn ergens daar langs die laatste 400 meter juichen. Ik ben in de waan dat ik er nog iets van een glimlach/grimas uit heb weten te persen, maar dat zullen jullie aan hem moeten vragen ;)
Compleet gesloopt, uitgeput en duizelig door de combinatie van de uitputting, warmte en de emoties die me overspoelden passeerde ik na 2:16:37 de finish. Ruimte voor het euforische overwinningsgevoel was er daardoor nog even niet direct. Het eerste beste plekje op de grond tegen het hek dat mij geschikt leek gebruikte ik om eerst even de controle over m'n lijf terug vinden. En toen kwam uiteraard ook de ontlading en pinkte ik wat tranen weg.
Weer enigszins hersteld, wandelde ik even later, nog in een waas, richting de uitgang waar ik m'n behaalde medaille in ontvangst nam. Nou weet ik dat ik klein ben en zodoende ook kleine handen heb, maar het formaat van de Roemeense medailles…HUGE!!! De trofee beslaat zo'n beetje mijn hele hand. Een passende medaille voor een evenement en prestatie waarbij de verbintenis, motivatie en steun niet grootser hadden kunnen zijn denk ik zo ☺
Op naar de TenneT-tent waar Martijn me opwachtte en ik, na even een dikke knuffel, hoorde dat hij een waanzinnige tijd neergezet heeft van 2:01:..!!
Na wat gegeten en gedronken te hebben, opende ik Facebook en Twitter om alle supporters op de hoogte te brengen. Diep ontroerd was ik toen ik zag wat er zich daar de afgelopen 2,5uur al had afgespeeld tijdens het lopen: tal van aanmoedigingen, inschattingen van hoever ik zou zijn, mensen die thuis vol spanning achter hun computers/smartphones etc zaten te wachten op berichten…
Dus toen ik vervolgens postte:
Wooohhhoooooooo!!!! I DID IT!!! Mijn 1e halve marathon!!!
Voor @STOPhersentumor.Voor al het onderzoek dat nodig is. Maar bovenal: voor haar!
ontstond er wederom een overweldigende explosie aan reacties. Onvoorstelbaar en zo mooi! Los van uiteraard trots en blij dat ik het gehaald heb, ben ik diep en intens dankbaar voor al deze steun en donaties van jullie allen. Volgens mij is er maar weinig dat meer helend had kunnen werken om door een verdrietige periode uit mijn kleine leventje weer iets positiefs neer te zetten in de wereld en daarbij zo enorm veel steun te mogen ontvangen!! Ik kan niet in woorden uitdrukken wat jullie daarmee betekend hebben. Dank jullie wel!
Ps. de motivatie om hierop door te gaan borduren en in de toekomst meer acties te gaan opzetten voor StopHersentumoren is groot. Op een ander moment zal dit blog en andere blogs/acties op een aparte site bijgehouden gaan worden. Maar voor nu vast even gewoon hier, omdat ik jullie dit verhaal natuurlijk nog schuldig was ;) Foto's kan ik hier helaas niet in het verhaal zelf plaatsen. Mocht je geïnteresseerd zijn in beeldmateriaal, klik dan even op het tabblad foto's.
Doneer nu 
