Brainwalk to Santiago

Een geweldig hostel, op een toplokatie. stil, mooi en betaalbaar incl geweldig bufetontbijt.
Ik koop in de stad de souvenirs voor thuis en Om 11:00 zijn we in de kathedraal voor de pelgrimsmis. We hebben plekjes op de voorste rijen, ook bedoeld voor pelgrims. De kerk stroom snel vol. Ook de Bert en rieni zijn er en zitten voor ons. Brutale backpakker van middelbare leeftijd loopt met rugzak naar voren tijdens de dienst om helemaal vooraan te zitten. De ordedienst wil haar verwijderen, maar ze kan toch blijven, tot ongenoegen van vele aanwezigen.
Zuster draagt voor en zingt, vader geeft een preek en een ander dankt heel snel alle pelgrims van alle caminoroutes en noemt razendsnel Alle landen op.
Dan kun je een zegen krijgen en zwaaien ze het wierookvat. Heel indrukwekkend hoe dat door de kerk zwaait. Na de dienst zien we George, de Canadese Nederlander die het gisteren om 18:45 toch heeft gered ondanks zijn enorme blaren en sokken vol met jodium.
De zon breekt buiten door en we zitten een groot deel van de middag op een terrasje aan een groen pleintje. Heerlijke calamaris omdat de mensen hier pas na 20:00 eten, een ongezond en onlogisch gebruik naar mijn mening. Hier ontmoeten we weer anderen die anderen weer kennen en zo glijdt de dag voorbij. Ik wil de compostella voor Rebecca nog wel verzilveren, maar mensen vinden het toch lastig om zich voor haar uit te geven.
We gaan weer net als gisteren heerlijk eten bij de plek in het hoekje bij de fontein om de camino Frances. Goeie prijs, veel en goed.

Er lag om 01:00 een snurker keihard te snurken naast me. Mensen die weten dat ze snurken moeten in een geïsoleerd deel worden afgescheiden wat mij betreft! Ik heb mijn biezen gepakt en ben op een ander bed gaan liggen in een rustig deel: veel beter.
Vandaag het laatste stuk... Iedereen is er wat sentimenteel over omdat je afscheid van elkaar gaat nemen. Het laatste stuk lopen we met een groepje, zingen, maken muziek met mijn mondharmonica, een luidruchtig gezelschap.
Santiago ligt op een heuvel van 220 meter, dus het gaat nog een stuk omhoog.
We zien de stad en de kathedraal in de verte liggen, een prachtig gezicht! Voordat je in het centrum bent, duurt het nog een tijdje, maar om 13:30 zijn we toch. Op het plein geven Bert en Rieni me
€20,00 als donatie voor mijn tocht. Een mooi gekozen en warm moment, bedankt lieve mensen..
Leuk om weer op het plein te zijn, precies een jaar geleden was ik er ook en het komt zeer vertrouwd over. Na een uur op het plein allemaal mensen te ontmoeten van de camino checken we in onze slaapplek. Semenario Mayor is een sjiek hotel in het hart van het centrum en op zolder hebben ze een aantal kleine kamers voor pelgrims. Een van de best bewaarde geheimen van Santiago. Hier slapen we omdat we hebben gereserveerd 3 dagen geleden.
Als we onze compostella halen ( in Latijn geschreven getuigschrift) wordt er reklame gemaakt voor een spiksplinternieuwe documentaire over de camino. Opeens heb ik het fantastische idee om deze film te vertonen met mijn tocht, dezelfde formule als vorig jaar maar nu nog dichterbij. De film is schitterend, ronduit fantastisch gemaakt en ik maak contact met de makers. Ze lopen eerst nog wat filmfestivals af en dan kan ik het kopen.
'S avond eten we in een heerlijk restaurant voor €9,00 onze buikjes rond

Heerlijk geslapen in hotel lotus met 1 ster. geen snurkers, plassers en andere storende situaties in de nacht. doorkachelen van 22:00 tot 06:45 . Len is de perfecte kamer genoot. Doet het rustig aan en is altijd gelijk met mij klaar om het licht uit te doen. Wat een Kerel deze Ausie van 78!!
Len en ik staan op om 6:45 en lopen een half uur later. De eerste 10 kms door een prachtig groen dal met zonsopgang zijn magisch. We hebben mooie gesprekken over hoe de laatste momenten met zijn vrouw waren. ze had een nietziekte waar er maar 20 van waren in heel australie. Ook hier geen farmaceutische interesse in een medicijn net als bij hersentumoren...
Bij de koffiestop aan een grote weg lopen we voor het eerst tegen de hagenees Yvo aan. Grappige vent. Bij de volgende stop komen ook de Roermonders weer ons achterop. Met z'n vijfen lopen we verder en komen in de caminoblues met een keihard concert op de camino van een half uur.
Ivo (49)blijkt 2 keer lymfeklierkanker
te hebben gehad en loopt zijn tweede Camino. Knap dat hij na twee chemobehandelingen (2005 en 2010)het toch weer doet.Zijn moeder wacht hem op met de auto en pakken hotelletjes. Grappig kerel, echte Hagenese humor. Toch bijzonder dat veel mensen op de camino een hele zware last met zich meedragen. Dat is gelijk ook de bjndende factor. iedereen is blij dat hij leeft en kan geniet van hier zijn.

Omdat het vandaag maar 19 km is nemen we regelmatig pauzes en zijn we al om 14:00 in Padron. Een schitterende oude herberg. Hier staat de befaamde pimento de Padron op het menu. gegrilde paprika van de streek.Morgen de laatste etappe naar Santiago . Nog maar 24 km tot de kathedraal!!
We moeten vandaag wel de buskaartjes voor as zaterdag naar Porto regelen. Len en Duitse Christiane moeten ook zaterdag naar Porto. Er rijdt maar een bus per dag en wel om 11:00....

Slapen in de herbergen tijdens de camino is een van de uitdagingen. Je slaapt licht: er is altijd wel iemand die naar de WC gaat, hoest of snurkt. Dit was weer zo'n nacht...ik ga vroeg op stap 06:00 vertrek ik, neem een bakje op het station en in de benen. Zie de zon opkomen en loop vandaag lekker helemaal alleen. Goed de tijd om alles voorbij te laten gaan. Wat gebeurt er toch een hoop in een jaar sinds mijn laatste Camino. Herstel verder van de operatie,pak werk weer langzaam op, vindt draai weer met het huishouden, heb lezingen gedaan en vindt een invulling door stichting Stophersentumoren. Zonder dat alles was ik nu niet hier geweest. Deze tocht staat meer dan de vorige in het teken om zware dingen licht te maken. Ik ontmoet veel mensen die dit laten zien en maakt dat ik dit als item zie. Iets waar ik ook blijkbaar een kracht in heb ontwikkeld, waarin ik juist mensen blijk te inspireren.
Kom na 3 uur lopen in contact met een gepensioneerd echtpaar. We hebben leuke gesprekken en in de moeilijke momenten pak ik de mondharmonica en zingen we een zelfbedachte " camino blues" : erg hylarisch.
Voor we er erg in hebben zijn de 22 km voorbij. muziek maakt ook licht!

De kilometers. Inmiddels ruim 150, beginnen voelbaar te worden. De voeten, heupen en knieën en schouders heb geen tijd te herstellen. Elke dag de hele dag lopen als je het niet gewend bent is pittig.
Len en ik vertrekken met Thomas en de kleine Rebecca om 7:30. We hebben vandaag 3 colletjes van de 3 categorie, dus dat is te doen. Thomas en Rebecca stappen straks op de trein naar Santiago. Ze moeten weer op tijd thuis zijn. We nemen voor het eerst afscheid van iemand van de groep. Toch een bijzonder moment. Je bouwt bijzondere relaties op tijdens de camino, anders dan zomaar ergens een tochtje wandelen.

Vandaag met Len afgesproken dat we morgen even apart lopen. Ik wil graag even alleen stuk lopen, was aanvankelijk ook de bedoeling. Omdat het zo goed matcht is het nauwelijks nodig. Een dag even helemaal op mezelf lijkt me wel weer even fijn. We gaan zowieso samen het laatste stuk lopen naar Santiago. We hebben al gereserveerd in het nonnenhotel met ontbijt, de beste plek, dus dat gaat goed komen.

Dag 7
Lallende Spanjaarden de hele nacht en een tochtige herberg zonder dekens. Wat een K nacht. dit zijn van die momenten dat je graag in je eigen bed ligt. De voeten en enkels doen zeer van de Romijnse keien die de voeten de hele tijd heen en weer bewegen. Mijn linkerheup zeurt de hele nacht. Vandaag maar 20 km door de hitte. Veel bos en een mooi stuk door de Romijnse highway XIX.
Eerste 2 uren zijn relatief fris door de harde wind. Na de koffiebreak lopen we door en lopen we Thomas en Rebecca achterop. Hij is met zijn dochter van 6 aan het lopen. Ze hebben een driewieler met grote wielen mee, maar daar ligt vooral de bagage in. Als ze moe is, gaat het meisje even rusten in de wagen. Ze loopt vrolijk door, zingt en huppelt stevig door. Voor een meisje van haar leeftijd is ze echt een doorzetter. Ze vindt het leuk om met de vele Duitsers te praten onderweg en heeft het zichtbaar naar de zin. Onderweg laat ik pardoes mijn credencial liggen, die een Duits stel meeneemt. De credential is om af te stempelen bij elke herberg om te laten zien dat je de tocht echt doet. Verder op loopt Duitse vrouw ons achterop. Het is haar tweede camino. Ze is de enige die doorheeft dat ik bezig ben met een sponsorloop en dat ik zelf patiënt ben. Ik hou dit op de vlakte. Alleen als mensen er naar vragen vertel ik wat ik doe en evt wat ik zelf heb. Het is haar twee Camino. De eerste heeft ze gedaan na het tragisch ongeval van haar overleden man in 2011. Heel veel mensen doen de eerste Camino met een speciale reden, net als ik vorig jaar. Nu is het anders. Dit jaar is het meer met elkaar, wat ook heel mooi is, maar totaal anders.

Dag 6

Als een blok geslapen. Dit was een hele goede set. Anne, de gastvrouw is erg vriendelijk, spreekt goed Engels en is erg behulpzaam. Haar man is ook een aardige man, het zijn duidelijk mensen van de wereld en zijn belangrijk in het dorp. Als we in het restaurant zijn wil de eigenaar ons naar huis brengen. We lopen toch liever. Mijn loopmaatje Len is een blijvertje. We kunnen elkaar goed met rust laten en we praten beiden honderduit als er een onderwerp langs komt. Het is geen hele goede luisteraar heb ik gemerkt of vraagt niet door naar wat voor werk ik doe, maar dat is NU ook niet belangrijk. Ik vertel wel eens wat ik doe en dat ik loop voor de stophersentumoren stichting. Hij gaat er niet echt op in. Hij schuwt dit soort onderwerpen, maar het is zeker een reiziger en een levensgenieter

Dag 5

Matig geslapen. Bakkie bij de buren en op pad. Pittige dag voor de boeg. De eerste twee uren vallen erg mee. Pauze voor de klim bij een super klein Portugees café met winkel. Ook een Nederlander woont in het dorp sinds 12 jaar. We lopen de berg op. Valt achteraf best mee. Een paar fikse stukken met vooral een steil kleien stuk aan het einde. Langzaam naar beneden voor een lunchplek. We besluiten om door te lopen omdat er geen lunchplek is. We komen langs Prive herbergen en na de pelgrimherberg besluiten we een terug een Prive te nemen. Een hele goede set: rustig, hele aardige hospita en een zwembad en topbedden met ontbijt voor €23,00. Even vakantie en ontspanning.
We mogen in de herberg aanschuiven bij de Duitser met zijn jonge dochter voor een pasta.

Loop vandaag weer met Ausie Len (78) hij heeft een hele geschiedenis. Het gezin runde jij met zijn moeder omdat zijn vader naar het Aziatische front moest. Er zijn door de jappaners bombardementen geweest op Perth waar ruim 130 mensen bij omkwamen. Ook heeft men stevig gevochten in Papua tegen de Jappen.
78 jaar en een interessant leven achter de rug. Hij wil als laatste nog lange tocht in west Australië doen, wellicht met al zijn wandelvrienden. Wij zijn van harte welkom in Melbourne!!
We vinden bijna geen koffieplek, maar pas om 10:30 hebben we er een! Een Oostenrijkse vader, moeder en dochter komen we een paar keer tegen. Pa klaagt dat hij echt een koffiebar zoekt. Later blijkt dat de dochter ( 20?) de bus heeft genomen naar Ponte de Lima omdat ze het niet meer zag zitten. We lopen stevig door, door prachtige wijnvelden, door bossen, boerendorpen. Heel erg mooi stuk, het mooiste en landelijkste stuk tot nu toe. 8 km voor het einde stoppen we voor een lunch omdat de herberg pas om 17:00 open is. De Duitse jongelui uit Leipzig zitten er en de Spaanse Cristina en zusje komen ook voorbij. Deze zitten er aardig doorheen. Vooral de kilometers lange casseillen zijn loodzwaar voor onze enkels en levert bij iedereen blaren op door het geschuif in de schoenen. Op het terras is een jonge hond en zijn baas heeft ook een knots van een leguaan! Iedereen zijn hobby's.
de laatste 8 km zijn zwaar doordat er weer veel casseillen zijn en dat het soms steil dalen is. We komen 15:00 aan in Ponte de Lima. We drinken een bakkie achter de stadsmuur, laten de bagage daar bij de bar en lopen wat door de stad. Het is erg mooi en de oudste stad van Portugal. Morgen is er een stierenfeest. We kunnen evt de bus terug nemen morgen om te kijken?
De herberg is in eerste instantie tip top. Dan blijken ze geen dekens te hebben, geen kussens en hele grote slaapzalen... Niet de beste plek. Slapen in de kleren en met het hoofd op de fleecetrui. Tikkeltje crisis, maar onverwacht afzien hoort er ook wel bij. We krijgen een heerlijke
" leftover " van Christina, de plaatselijk specialiteit: bakkeljauw met een soort geroerbakte koolsoort. Lekker! Len en ik drinken een bakje thee en zo " lekker" in de lakenzak...

Na een prima nacht, staat iedereen op om een uur of 06:00. Mij wat te vroeg. Na uitgebreidt douchen en ontbijten vertrek ik als een van de laatsten. Buiten staat Len, een 78 jarige Ausi die er fit bij staat. We lopen het eerste stukje op en onze tempo's komen aardig overeen.
Hij is een echte afstandsloper en dat is te merken. Heeft 5 camino's op zijn naam en nog een paar lange tochten over de wereld. Hij woont in Melbourne en zijn vrouw is 3 jaar geleden overleden. Hij spreekt met liefde over haar. Samen hebben ze veel gereisd en dat doet hij nu nog steeds. Hij heeft veel vrienden in Europa en bezoekt ze regelmatig. Vice Versa ook. We lunchen uitgebreidt om 11:40 als we in Barcelos zijn. ik was van plan hier te overnachten, maar het nog wel erg vroeg en peen en uienweer. Op naar de volgende etappe dan.
Onderweg een mooi landschap met uitgestrekte velden en vooral ook gesprekken over het milieubeleid in Australië, de Europese crisis, de vele Grieken in Melbourne etc. Voor we er erg in hebben zijn we al op de eindbestemming. Een prima herberg waar de bedden weer te klein zijn en Ikea kwaliteit:-( Er is een gitaar dus dat gaat vanavond vast lukken om wat te spelen

Dinsdag 28 mei, dag 2
Rustige nacht, lekker alleen in de cabin. Fijn hoor geen gesnurk van anderen.
Al weer bijna 2 weken geleden dat we het goede nieuws van de laatste MRI hoorden. Verschrikkelijk spannend weer. De ruimte die het daarna oplevert is daardoor ook bijna euforisch. Gek eigenlijk dat ik zonder deze hersentumor hier nu niet was geweest. Het is dat de MRI nog steeds de lichte verkleuringen in mijn linker neocortex aangeeft, anders zou je denken dat ik helemaal gezond en in topshape ben. Gek genoeg is dat dus ook zo en voel ik me beter dan ooit, zowel fysiek als mentaal. De kunst van het leven in het moment krijg ik dankzij dit alles wel goed in de vingers. Ik voel daarnaast heel veel dankbaarheid dat ik zoveel fijne mensen ken door wie ik me gesteund voel. Alet op de eerste plaats natuurlijk. Daarnaast vrienden, collega's en sinds kort weer een aantal hele fijne oud collega's en oud vrienden die me een warm hart toedragen. Gelukkig verdwijnt kanker steeds meer uit het beeld als
dodelijke ziekte en wordt het meer een chronische ziekte. Hierdoor wordt pijnlijk zichtbaar dat hersentumoren relatief stijgen als dodelijke kankervorm. De laatste cijfers van het CBS geven aan dat ruim 40% van de gehele kindersterfte onder 14 jaar komt door hersentumoren. Toch blijven de KIKA's en de KWF's slechts mondjesmaat onderzoeken financieren, tot 5% van hun budget! Reden te meer dat de stichting van Klaske en Nico nog meer met de vuist op tafel moeten slaan. Met z'n allen kunnen we dit realiseren.

Eerste 5 km door echte boerendorpen waar de boeren nog in het dorp wonen. compleet met de lucht van rauwe melk, koeielucht en hetgeluid van koeien en kippen ín de straten. Opeens onverhard stuk. Lopen door blubber met koeienmest. Tot aan de enkels erdoor of anders km's omlopen. Soepel over een muurtje springen. Uurtje onderweg. Even een bakje. Vrouwelijke Portugeze vrouwen schreeuwen net zo hard als de mannen in de cafe's. Zouden ze collectief doof zijn? Wordt ik wel, of komt het door de rust? Ik maak even een opname, kan iemand dit vertalen?
Verderop bij vilar do condo lopend over minder sympathieke stukken. De stukken asbest liggen op de omverharde weg. Blij dat het vanochtend heeft geregend☔Bij het draaipunt Vilar do Condo een kort stukje langs de rivier. Het is 12:00, over de helft en tijd voor de lunch. De donkere luchten trekken open en zit even lekker met een uitsmijter en patat heerlijk ff te genieten. Als ik wil vertrekken, verrek, er Komen 2 pelgrims aan, oudere vrouwen uit Dresden en omgeving. Het wordt nu wel een hele mooie tocht, veel mooier dan langs de kust, daar was eigenlijk geen bal aan.mooi door de wijn/port velden, heuvelachtig afgewisseld met boerendorpen en wegen afgeschermd door hoge stenen muren. Deze belemmeren vaak het mooie uitzicht, het enige minpunt. De route wordt nu goed aangegeven en om 15:00 sta ik voor de herberg. Leuke plek, prima voor elkaar hier. Geen wifi hier, ook wel eens lekker.

Tijdens mijn tocht ga ik dagelijks met mijn Iphone zowel in tekst als in beeld verslag doen van mijn ervaringen.

Helaas moesten mijn wandelstokken in Eindhoven blijven. Wat vorig jaar wel kon, mag nu niet meer: de botte punt is blijkbaar ineens een steekwapen... Zou niet weten hoe, had geen tijd om met de diender de discussie aan te gaan, maar mijn jacobsschelp is scherper en een veel gevaarlijker wapen.
Fijne eerste dag gehad in Porto. Met mijn mondharmonica in A lekker gejamd met Brazilianen die spelen en feesten onder de brug. De opbrengst wordt gedeeld met de groep in drinken en eten.
Overnacht doe ik in een brandweerkazerne, zo doen pelgrims dat hier.
Volgende ochtend om 08:00 onderweg. Langzaam loop ik weg uit de stad, de drukte laat ik achter me. Heb de gang er goed in. Lunch het liefst op plekken waar veel locals zitten. Altijd een goede prijs-kwaliteit verhouding. Tijdens het wandelen heb ik oa een van mijn favorieten Daniël Lohues op. Net terwijl het nummer " elk mens het zyn kruis te dragen" ( mooie metafoor voor deze pelgrimage) loop ik langs een bronzen engel. Deze komt ook voor in de tekst van dit nummer. Prachtig, ik heb blijkbaar een engel op mijn schouder!!
Na uren langs de kust te lopen over houtenpaden door de duinen, kom ik aan op mijn eerste verblijft: een camping. Volgens mijn Duitse Reisführer, kan ik hier goedkoop een mini - stacaravan huren. Idd een leuke klein onderkomen. De camping is nog verlaten in dit voorseizoen. Een 4 tal andere pelgrims nemen ook een cabin. Ik heb ze daarna niet meer gezien. Hier hebben ze gelukkig wifi bij de receptie en ik kan me helemaal uitleven met de verslaglegging.

Lionsclub Groningen - Zuid en Assen gaan op 1 oktober as een fundraising golfevenement organiseren tbv stichting stophersentumoren.nl!!! Goed nieuws zo net voor vertrek van mijn persoonlijk actie.

Het bestuur van de Groninger studenten tennisvereniging ( TAM) heeft besloten deze zomer voor de stichting stophersentumoren een tennismarathon te organiseren. TAM is de hoogst presterende studenten tennisclub van Nederland en bestaat dit jaar 50 jaar! Ik ben erg blij met hun toezegging dat ze zich willen inzetten om zoveel mogelijk geld in te zamelen voor dit goede doel. De datum van de marathon zal nader worden bepaald. Tijdens de marathon zal 20 uur achtereen partijen worden gespeeld en zullen oa bekende tennissers zich inzetten om geld in te zamelen. Daarnaast zullen de dagen omlijst worden met muzikale activiteiten met bekende en minder bekende muzikanten uit Nederland.

Het definitieve vertrek naar Porto voor het begin van mijn Camino Portugese staat vast. Vanuit Eindhoven vertrek ik naar Porto zondagochtend 26 mei as. Ik heb dan de hele dag om de stad te zien en in de sfeer te komen.Langs de vele bruggen van de Duro kom je in middeleeuwse sferen. De volgende dag loop ik via de kust mijn eerste 22 km naar Lavra. Dit schijnt een mooie route langs de noord west kust van Portugal te zijn. Ik probeer zoveel mogelijk mijn tocht op dit blog te verslaan en tre voorzien van foto's.

De tocht der tochten gaat door! Nee, niet de alve stedentocht, de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela. Het is nu ruim een jaar na de operatie van mijn primair hersentumor. De weg naar genezing lijkt te overzien, wat is 10 tot 15 jaar? wellicht ontvang ik de "Grace" mischien niet, maar ik kan nu samen met Klaske en consorten een vuist maken om meer geld voor onderzoek vrij te maken. Mijn lezing in Arnhem over mijn vorige tocht heeft voor het doel € 100,00 opgeleverd. De volgende lezing staat gepland 9 maart in Amsterdam.
Lieve mensen, laat jullie hoofd en hart spreken voor baanbrekend onderzoek naar primaire hersentumoren en steun de actie!!