Even voorstellen
Mijn naam is Albrecht (Appie) Ribbers, 56 jaar oud.
Ik ben afkomstig uit de Achterhoek, maar voor de liefde daalde ik bijna 5 jaar geleden af naar het mooie zuiden. Inmiddels ben ik zeer gelukkig getrouwd met mijn Nicole en samen met haar 2 zoons wonen we in een mooi huis in Sittard.
Ik heb onherstelbare schade aan de wervelkolom van mijn onderrug, in mijn geval tot aan de schouderbladen, en omliggende spieren, zenuwen en pezen. Daardoor heb ik 24/7 zeer hevige chronische pijn en regelmatige uitval in mijn rechterbeen. Lopen is hierdoor nog zeer beperkt mogelijk en in huis alleen met hulpmiddelen. Buitenshuis kan ik mij alleen nog met behulp van een zogenaamde actieve handrolstoel verplaatsen.
Hoe is het begonnen
Na 40 jaar met rugpijn geleefd te hebben stortte eind december 2018 mijn wereld in.
Ik werd al maanden geplaagd door helse rugpijn en uitval van mijn rechterbeen. Het dieptepunt werd bereikt toen Nicole een ambulance belde omdat ik bijna dagelijks door pijn flauwviel en aanvallen had van complete thoraxverkramping. Bij ieder volgende onderzoek door vele artsen werd mijn hoop minder en voelde ik de grond onder mijn voeten weg zakken! In december 2018 werd de diagnose Chronische lumbago WPN 4 vastgesteld, met uitstraling naar het rechterbeen.
Door een leven lang zware lichamelijke arbeid en een intensief sportleven heb ik roofbouw gepleegd op mijn lichaam. Met name door zeer traumatische gebeurtenissen uit mijn jeugd is daarbij recent een vorm van automotulatie vastgesteld, waarbij pijn voor mij het bewijs is dat ik mag bestaan, ik mezelf niet kan begrenzen, maar pijn ook niet kan voelen als waarschuwing. Pijn heeft voor mij een andere betekenis gekregen. Ik heb pijn nodig om te kunnen overleven; het is als een genotsmiddel en helpt mij om de dag door te komen.
Voor mij was dit normaal.
Door mijn revalidatiearts in Sittard werd ik met spoed verwezen naar revalidatiecentrum Adelante. Ons leven stond compleet op de kop en langzaam maar zeker werd mijn toekomst duidelijk: leven met een serieuze beperking, leven met een handicap!
Revalideren in Adelante
Bij aanvang van mijn langdurige revalidatie, werd mij al snel duidelijk dat mijn hoop op een normaal leven te hoog gegrepen was. En dat mijn hele leven eigenlijk één groot gevecht is geweest. Een gevecht tegen pijn en tegelijkertijd op zoek naar ...pijn. Pijn als genotsmiddel, pijn om te overleven!
Stap voor stap kwam het besef dat ik dit gevecht allang aan het verliezen was, inmiddels al eigenlijk verloren had! En tijdens mijn revalidatie duidelijk werd, dat ik dit ook absoluut niet meer wil!
Mijn dankbaarheid voor de hulp en het begrip van mijn pijnteam is niet in woorden uit te drukken. Dankzij hen en de steun van mijn Nicole heb ik de weg naar een nieuwe toekomst, hoop en geluk weer terug kunnen vinden. Deze weg zal ik weliswaar niet wandelend, maar rollend in gaan! Oude deuren worden gesloten, nieuwe deuren gaan open. Ik zal niet meer vechten en overleven, maar uitdagingen aangaan. Niet vechten tegen de pijn maar accepteren en de mogelijkheden omarmen.
Handbiken
Na maanden van zeer intensieve interne revalidatie had ik met mijn therapeuten een gesprek als vele. Over hoe het ging en over het trainen op de hometrainer. Een stilte volgde. Mijn revalidatie ging zeer goed, super zelfs, maar trainen op de hometrainer was één grote deceptie. Een emotionele huilbui kwam op en met horten en stoten vertelde ik wat ze allang gezien hadden. Fietsen bezorgde mij pijn, veel pijn. Niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk. Ik had altijd zo genoten van sportief actief zijn, van BMX-en, mountainbiken en downhillen. Ik wilde weer actief zijn!
Na deze confrontatie werd de laptop dichtgeklapt en mocht ik ‘meelopen’ naar de handbike-berging. Onderweg werd verteld over het handbiken, wat mijn enthousiasme aanwakkerde. Bij de berging aangekomen had ik warempel een enorme glimlach, want daar stond een wedstrijdhandbike. Voorzichtig nam ik plaats en meteen wist ik: dit voelt super! Na mijn eerste onwennige meters voelde ik alleen nog plezier en genot, en handbiken werd per direct op mijn revalidatierooster gezet.
Voor mij werd dit de manier om het zo gemiste sporten weer op te pakken. Ik kon mezelf weer uitdagen - sportief, lichamelijk en geestelijk - en hoefde even niet met pijn bezig te zijn. Ik mocht intens genieten en het gevoel van vrijheid en onafhankelijk ervaren.
Handbiken geeft mij positiviteit in moeilijke momenten, is een enorme uitlaatklep en geeft een boost om echt te leven in plaats van te vechten. Dit alles is eigenlijk met geen pen te beschrijven. Ja, ik heb mijn uitdaging gevonden: handbiken! Dit geeft me wat ik miste, ja nodig had, een enorme boost op elk gebied!
En recent ben ik gevraagd om deel te nemen aan de HandbikeBattle die op 18 juni op Kaunertaler Gletscherstraße in Oostenrijk wordt verreden. Die uitdaging gaat over 20 kilometer en bijna 1.000 hoogtemeters bergop!
Een eigen Handbike
Ik ben Adelante enorm dankbaar, niet in de laatste plaats voor mijn kennismaking met het handbiken. Het zal geen verrassing zijn dat ik meer dan graag na mijn revalidatie door wil gaan met handbiken, op recreatief niveau, maar ook om wedstrijden te rijden. Maar mijn eerste grote uitdaging wordt de HandbikeBattle.
De slogan van Adelante is niet voor niets: Haal het beste uit jezelf! Dat is wat ik wil. Voor de aanschaf van een handbike heb ik echter hulp nodig. Hulp vragen is niet mijn sterkste kant, maar dat ga ik toch doen.
Een handbike kost ruwweg €11.000. Dat bedrag kan ik helaas niet zelf opbrengen. Door de gemeente is als sportvoorziening een bedrag toegekend van €3500. Met deze actie hoop ik het resterende bedrag bij elkaar te krijgen, zodat ik mijn eigen handbike kan aanschaffen.
Gaan jullie samen met mij deze uitdaging aan?
Ik heb me als doel gesteld om in 2020 mijn eerste handbikewedstrijd te kunnen rijden en het sporten als rode draad in mijn leven weer op te kunnen pakken.
Mijn dank is groot,
Albrecht
Never give up.
There is no such thing as an ending.
Just a new beginning
Doneer nu 
